Aflevering #18 in de reeks ‘Heilige Huisjes – systemisch bekeken’:
De zin en onzin van het huwelijk.
Het huwelijksbootje…
Lang geleden ben ik er zelf ingestapt. Met heel veel goesting en overtuiging begon ik er aan, maar de vreugde was van (te) korte duur…
Ik was er namelijk van overtuigd dat het huwelijk voor het leven was. Dat we samen oud zouden worden en al die tijd gelukkig zouden zijn; want we hadden de liefde en dat is voldoende, toch?
Ik dacht van niet.
Life happens…
Een paar dingen waren mij namelijk niet helemaal duidelijk toen ik eraan begon. En die dingen waren eigenlijk wel belangrijk om te weten, zoniet essentieel.
Ik licht ze even toe.
Het huwelijk, dacht ik, was gebaseerd op liefde. En liefde blijft.
Fout.
Ik leerde (veel te laat) dat het huwelijk een zakelijke overeenkomst is, die dient om de (on)roerende goederen toe te wijzen. Een contract waar je niet zomaar onderuit kan.
Dat is een feitelijk gegeven.
De energetische kant vond ik echter veel ingrijpender. Dat heb ik pas ingezien toen ik na mijn echtscheiding ook wezen-lijk wou scheiden en alles tussen ons liefdevol wou losmaken. (ik ben uit liefde gescheiden).
Mijn naam had ik al terug, dat was al 1 ding. Mijn identiteit.
Maar ik had -onder het mom van liefde- zoveel van mezelf opgegeven, dat ik mezelf letterlijk en figuurlijk kwijt was.
Ik had het zo gezien bij anderen en dacht dat het zo moest. Als vrouw je man steunen en volgen in alles wat hij doet en vooral voor hem zorgen. Op elk gebied maar vooral emotioneel.
Zoals een ‘goede’ dochter dus. En dat willen we allemaal zijn.
De dynamiek van de vadersdochter die ik helemaal leefde was niet verbroken omdat het huwelijks ritueel niet bewust was aangegaan.
Maar weinigen beseffen (en ik destijds ook niet) dat het huwelijksritueel dient om de band tussen vader en dochter los te maken. De vader brengt zijn dochter naar het altaar waar een jongere man op haar wacht en geeft hem letterlijk en figuurlijk haar hand -de vertegenwoordiger van het hart-.
Op die manier is de vrouw (lees: het vrouwelijke) beschermd en gebeurt de ‘overdracht’ veilig en onder toeziend oog van familie en vrienden.
Na deze overdracht neemt de vader een gewone plek in tussen al de anderen. Hij is niet meer ‘speciaal’, maar ‘gewoon’ een man tussen alle anderen. De vrouw staat nu onder bescherming van ‘haar man’.
Volgens de initiële intentie althans waar de waarde van ‘het vrouwelijke’ in de samenleving nog naar waarde werd geschat en kon worden geleefd.
Wat daar later is van gemaakt en hoe de maatschappij is geëvolueerd heeft ervoor gezorgd dat de vrouw steeds meer haar mannetje moest staan en er geen bescherming meer van het vrouwelijke was (en het mannelijke!). Integendeel. Het mannelijke en vrouwelijke is eerder ‘tegen elkaar opgezet’ in plaats van een eenheid geworden…
En het huwelijk…. is op dat vlak niet mee geëvolueerd. En dat geeft notarissen en advocaten een pak werk!
Hoedanook, trouwen of niet, het is ieders eigen vrije keuze. Zolang je deze maar bewust maakt en ‘en fond’ voelt wat je doet en waar je doorheen je huwelijksjaren mee bezig bent. Want eenmaal getrouwd, dan begint het pas. De sprookjesverhalen stoppen niet voor niets daar 🙂
Eenmaal getrouwd begint de echte zoektocht naar onszelf in relatie met de ander.
En zoals mijn gevechtssport-meester me ooit zei ‘je skills worden pas écht duidelijk in confrontatie met de ander’.
In relaties is dat niet anders.
De ander daagt je uit, brengt je uit balans en haalt je zo nu en dan het bloed onder de nagels uit. Allemaal prima, zolang je bewust blijft staan en blijft kijken naar hetgeen dat is. Vlak voor je neus. Ogen open, durven kijken en jezelf niks wijsmaken. Dan kan je lekker blijven gaan en besef je dat apart ook helemaal samen kan zijn. Eén zijn we. De vraag is of je bereid bent de ander vrij te laten in jullie verbinding of dat je eerder nood hebt aan binding…