Hij zat voorovergebogen, met zijn ellebogen op zijn knieën, en in zijn handen het popje dat voor hemzelf stond; Obelix.
Zijn blik was wazig. Ik zag verdriet, maar vooral teleurstelling.
‘Wat gebeurt er?’ vroeg ik hem.
Het duurde even voor hij me aankeek door zijn wazige ogen. ‘Ik weet het niet’ zei hij verward ‘ik voel me precies wat misselijk worden’.
‘Dat zou zomaar kunnen’ zei ik hem.
‘Zal ik met je mee gaan kijken wat er onder de misselijkheid zit?’
‘Kan dat?’ vroeg hij en voor hij het wist zat hij in het epicentrum van zijn woede en frustratie.
Het innerlijk landschap van boze mensen ziet er altijd anders uit maar het voelt altijd hetzelfde; warm tot heet.
Zijn verslaving aan lichamelijkheid was ontstaan uit een immens gemis aan genegenheid, gezien worden in zijn waarde, en zachte, liefdevolle aanraking.
Het niet gezien worden kwam voort uit het niet kunnen/willen zien van zijn eigen Zelf. Het diepe Zelf, dat ‘anders’ was dan de anderen en als een laaiend vuur diep verstopt zat onder een brave, lieve Obelix die steeds meer zijn vuur wou leven 
…
‘Ik had er niet hoeven zijn’ zei hij ‘want als nakomer hoorde ik er niet bij.’
Hij was vergeten dat hij een grote jongen was geworden. En die grote jongen had ondertussen een immens imperium uitgebouwd vanuit gemis.
En door dat imperium zouden mensen hem zien… dacht hij.
En toch bracht het hem niet wat hij zocht. Hij zat ‘vast’ zoals hij het zelf zei.
Zijn hele zijn was gericht op verbergen wie hij was… 
De oplossing was niet ver te zoeken en het denken was het moeilijkst te overwinnen obstakel.
Het potentieel dat op hem lag te wachten was puur goud en het mooiste was; hij wist het, hij voelde het, maar kon het niet pakken.
Samen gingen we zijn kelder in, waar hij niet wist hoe zich te oriënteren zonder ogen.
Hij zat in zijn lijf, dus leren voelen was niet zo moeilijk.
Daarna gingen we kijken naar zijn kern. ‘Hoe voelt het?’ vroeg ik hem.
‘Ik word er bang van’ zei hij
‘Terecht’ antwoordde ik hem.
…
Ons onbenut potentieel kan zooo groot zijn dat we er letterlijk bang van kunnen worden.
Het leren hanteren is een oefening die we nooit maken op school, dus moeten we t zelf leren.
Aan het eind van de sessie ging deze man met meer vragen dan antwoorden naar huis en dat klopte.
Hij was blij;
‘Ik weet dat ik bij jou niet ga vastlopen’ zei hij ‘jij blijft staan’.
Dat… had hij goed gevoeld.
Ik neem je liefdevol maar kordaat bij de hand om samen richting je hittepunt te stappen zodat je daar kan blijven, ook wanneer het lastig wordt. Wanneer je innerlijke draak vuur spuwt en je test, hoef je enkel te blijven staan. Ook als je bang bent. En dat is helemaal ok.
Is daar moed voor nodig?
Nope.
Enkel de juiste focus.
Focus op die veilige haven in jezelf. Je fundament van heelheid. He-le-maal zoals je bent.
Want in je rauwe, ongefilterde vorm ben je het allersterkst en het allermooist! 
There is so much beauty in the heart of the beast