Geheel onverwacht stonden ze met hun vieren aan de deur in plaats van met hun twee.
‘We zijn maar allemaal gekomen’ zei ze.
Terwijl ze hun plekjes zochten voelde ik de onrust in hun veld en de emoties die dat met zich meebracht.
Iemand had hier geen zin in en vooraleer ikzelf goed en wel zat, werd in 1 zin haar boosheid in de wereld gezet; ’Nou, zij zijn verliefd geworden en dat was duidelijk nièt de afspraak!’.
Ze keek me aan en maande me aan iets te zeggen, maar het was niet aan mij. Er zat nog zoveel onuitgesproken onder tafel, dat ik graag de ruimte gaf om zich te tonen.
Ik keek haar aan, hield haar vast in mijn ogen zodat de andere aanwezigen ademruimte kregen.
En al snel nam één van de mannen deze kans, vanuit een hele andere energie: ‘Ja, weet je, het is allemaal heel fijn begonnen, maar het is anders gelopen dan we hadden afgesproken.’
O jee… afspraken of richtlijnen… het is een verschil…
’Ok, wat hadden jullie dan afgesproken?’ vroeg ik hem.
’Samen daten, wie met wie maakte niet uit. Allemaal heel fijn, tot er gevoelens bij kwamen kijken.’
De boze dame zat inmiddels op haar kookpunt en kon het niet houden. Van op het puntje van haar stoel wees ze boos naar het ‘koppel in het midden’ met de woorden ‘en hoe mooier het daar wordt, hoe moeilijker het bij ons wordt. Wij zijn nu achterblijvers’.
Ok.
Er zaten hier dus 3, mogelijk 6 koppels aan tafel en nog een ander soort ‘wij’, in de vorm van een coalitie waarvan de andere helft instemmend knikte.
’Klopt het?’ vroeg ik aan het koppel in het midden.
Hun antwoord was bescheiden, maar nonverbaal erg duidelijk. De gevoelens waren inclusief, en toch… voelden ‘de achterblijvers’ zich uitgesloten.
Een heel bekend gegeven in onze samenleving, maar meestal onzichtbaar buiten de deur. Want de meeste koppels houden dit netjes binnenshuis, want ‘dit hoort niet’.
Wat ‘niet hoort’ is alsnog zichtbaar en voelbaar voor de aandachtige mens. Die voelt dat er iets niet congruent is wanneer koppels ‘shiny happy people’ spelen en vanbinnen iets anders zijn, meestal onvervuld en eenzaam, maar dat niet onder ogen kunnen komen en vertalen in ‘je kan niet alles vinden in 1 persoon.’
Hmmmmm…. De achterblijvers… zien zichzelf niet zelden als het slachtoffer. Ze worden teruggeworpen op zichzelf en hetgeen er mist en dat is nooit een leuke plek om te zijn.
Want wat doe je daar, zo alleen en dicht bij jezelf?
Voelen wat er mist? Voelen wat jij mist? Voelen wat er geweest is en nu niet meer? Voelen wat ooit rond was en nu vierkant? Voelen dat je 25 jaar geleden met mama/papa bent getrouwd omdat je haar/hem miste en nu niets liever wil dan een serieuze, gelijkwaardige en gepassionneerde relatie? Waar niet de onderliggende machtsverhouding in de vorm van een claim bepaalt, maar waar je actief wordt uitgedaagd door je gelijke?
Pfff…. Passie… vermoeiend!
En dus volgt er meestal een uitleg zoals ik hier op een presenteerblaadje kreeg van de mannelijke achterblijver;
’Och weet je, het is best fijn’.
‘We hebben een fijn leven, het is leuk met de familie, vrienden en kinderen, onze vakanties zijn superleuk, we zijn al zo lang samen dat we elkaar door en door kennen en dat maakt het zo gemakkelijk, we zijn zo goed op elkaar ingespeeld, zij kookt, ik doe kleine klusjes en verdien genoeg geld voor ons twee. En niet te vergeten, ik heb heel veel vrijheid! Ik mag veel.’
Ik begreep meteen waar hij op doelde, maar ik trapte er niet in.
’Heb je het over je moeder of je vrouw?’ vroeg ik hem.
‘Mijn vrouw natuurlijk’ zei hij met grote, verontwaardigde en geagiteerde blik.
Ik herhaalde even woordelijk hetgeen hij 1 minuut geleden had gezegd en de boze dame begon te lachen; ‘ik heb het altijd gezegd’ zei ze ‘dikke carrière, maar hij is een klein kind dat mama zoekt!’
’Nou, mama zoeken’ zei de man, ‘ik denk dat we best gelijkwaardig in relatie staan.’
Zijn vrouw sprong hem bij ‘hij heeft heel wat bereikt in zijn werk, dus dat is wel wat waard.’
Ik keek haar aan en voelde onder haar woorden. ’Ook het delen van jullie intiem leven?’ vroeg ik haar.
’Och’ zei ze, hij heeft andere dingen nodig dan ik en we werken daar samen ook aan! We zijn pas nog samen naar een seksuologe geweest en hebben daar oefeningen meegekregen die écht verbindend werken.’
De man knikte instemmend maar haar verdriet en gemis aan échte diepe verbinding was onmiskenbaar.’
Voor mij.
Dus ik ging verder op hun elan.
‘Mooi. Kunnen jullie me dan even helpen te duiden hoe dat past in deze constellatie, hier en nu aanwezig in deze ruimte?’
Mijn verdere vragen maakten hen ongemakkelijk, maar ze brachten duidelijkheid en de pijnlijke waarheid mocht eindelijk aangekeken worden.
De visies, machtsverhoudingen en bijhorende dynamieken kwamen bovendrijven.
Het diepe gemis aan geliefd en gezien worden zoals ik ben… zat verweven in werkelijk alles. En ze hadden ermee leren leven.
In plaats van het gemis te erkennen bedachten ze vanalles om er omheen te dansen onder het mom van vrijheid.
Maar die vrjheid bracht enkel fun, geen vervulling.
Dus was het voor de meeste aanwezigen ‘leuk’.
Er was slechts eentje, de meerwaardezoeker, helemaal niet tevreden;
Hier de bekende aanklager…
Alles wat leeft, inclusief relaties, evolueert in deze tijd letterlijk sneller dan pakweg 100 jaar geleden. Bijgevolg is het een onmogelijkheid om een status-quo te behouden. Het willen ‘vasthouden’ van de relatie, van elkaar of de structuur is dan een beweging tégen het leven. Een onmogelijkheid dus.
Initieel bestond deze constellatie hier aanwezig uit 2 keer 2 mensen.
Tussen beide koppels is er ergens onderweg een ‘leegte’ ontstaan.
Leegte is inherent aan het leven. We houden er niet van, maar het is er.
In leegte ontwijken zijn we goed geworden, maar dat wil niet zeggen dat het verdwijnt.
Wat we als ‘koppel’ met die leegte doen, bepaalt de groeirichting.
Ga je niet kijken naar hetgeen er mist, dan zal de leegte groter worden en externe energieën aantrekken om de leegte op te vullen. Die energieën kunnen werk, -tig hobbies, kinderen,… zijn. In dit geval waren het ‘plus-partners’.
De mannelijke ‘achterblijver’ nam hier de voortrekkersrol, door zijn ‘avonturen op zakelijke weekends’, omdat hij dat nodig had. Hij vulde de leegte.
Maar wanneer die tijdelijke ‘lustmomenten’ niet voldoende blijken op te vullen, en dat is een klassieker, dan zal het leven een tandje bijsteken en het hart in de strijd werpen.
Er zal dan ergens in het systeem een externe partij worden aangetrokken die resoneert.
En resonantie… tja, daar komt letterlijk en figuurlijk niks tussen. 2 golflengtes op dezelfde frequentie… ik moet er geen tekening bij maken.
Het initiële systeem zal dan ophouden te bestaan in de vorm die het tot nu toe had. Onvermijdelijk.
Mensen kunnen alsnog beslissen vast te houden aan hetgeen dat was, de vorm zeg maar, maar de leegte zal blijven.
De leegte die er hier al ongeveer zo’n 20 jaar is, is inmiddels gegroeid.
De trekkracht daar is groter dan de trekkracht tussen beide partijen onderling. ‘Elkaar vasthouden’ zal dan niet meer genoeg zijn om ‘bij elkaar te kunnen blijven’. Mensen kunnen en mogen ervoor kiezen, maar de leegte zal alleen maar leger worden. Lees: een sterker vacuüm.
Da’s pure fysica.
De boze dame was plots heel stil.
‘Eigenlijk weet ik dit al 15 jaar’ zei ze zachtjes.
‘Maar wie… gaat er nog van me houden?’
En dat… was de essentie in een notendop.
De liefde van mama of papa waren nergens te vinden in de wereld, behalve in de initiële thuis…. de enige plek waar ook deze mensen het niet wilden gaan zoeken of halen.
De leegte sprak boekdelen.
Het was een mooi moment.
Wanneer hetgeen er is, er ook echt mag zijn, dan opent zich een totaal nieuwe werkelijkheid met zoveel nieuw en levend potentieel onder hetgeen dat levend dood was.
En plots zat iedereen in de ruimte op dezelfde golflengte. Letterlijk.
Er werden nog weinig woorden gesproken, maar die wat er werden gezegd waren het meest liefdevolle dat een hart kon geven en ontvangen.
Liefde is kijken naar wat er is. Dat werkelijk erkennen en benoemen is gigantisch bekrachtigend voor iedereen.
In opstelling zijn we gaan kijken naar wat er in het veld zat. Het was heel helder voelbaar, maar op tafel zichtbaar komt het makkelijker binnen voor iedereen.
De nodige bewegingen werden gemaakt, de daders en slachtoffers zagen zichzelf en elkaar en bewogen voorbij dit punt naar de rust van waaruit nieuwe dingen mogen ontstaan.
Komen ging het sowieso, het toelaten maakte dat het innerlijk lijden kon stoppen, alle partijen weer konden ademhalen en werkelijk vrij waren.
In opstellingen maken we de juiste beweging, zodat je kan ademen en werkelijk vrij kan zijn
There’s so much beauty in the heart of the beast