De laatste tijd ben ik meer dan ooit aan’t focussen op mijn leidende principes, waarvan innerlijke vrijheid in mn top 3 staat.
Het is altijd boeiend om dan ook naar het andere uiterste te kijken, wat in deze voor mij aanvoelt als structurele gebondenheid. En oh boy, wat ken ik die goed!
…
Structurele gebondenheid ontstaat wanneer we als kind onze authentieke manier van zijn niet kunnen be-leven. Wanneer je ouders bijvoorbeeld een ander idee hebben over hoe jij als kind zou moeten zijn, ga je je anders gedragen. Want we doen alles om ons geliefd, gedragen en geaccepteerd te voelen, simpelweg om te overleven.
Dus je aanpassen ‘bindt’ je aan de groep, en dat… geeft een gevoel van veiligheid; maar niets is minder waar…
Want je authenticiteit wordt dan ondergeschikt aan (onveilige) hechting en dat is allesbehalve ‘verbinding’ maar wel een ‘binding’.
En dat kan je vrij letterlijk nemen.
Als kind ben je totaal afhankelijk van je omgeving voor overleving. Wanneer je je authentieke zelf daarvoor aan de kant moet schuiven kan je daarna letterlijk niet meer terugvallen op jezelf, want wie was dat ook alweer?
Dus die pseudo-persoonlijkheid… die nemen we mee ons volwassen leven in, omdat die veilig aanvoelt 
maar in wezen is het een nepper… die niet volwassen is geworden.
Bijgevolg gaan we in onze romantische relatie(s) deze eerste beweging herhalen; puur om ons geliefd te voelen, gaan we vooral niet ons authentieke zelf tonen (als we die al kennen) maar onze pseudo-persoonlijkheid., waarvan we niet zelden zijn gaan denken dat we hem zijn 
Daarnaast is deze heel vaak, perfect op maat gemaakt van degene die we dichtbij willen houden en denken nodig te hebben voor onze overleving; onze partner.
Je leest het goed; in wezen herhalen we dan in de ouder-kind dynamiek die we kennen van vroeger.
Werkelijke verbinding is in deze (liefdes)relaties onmogelijk, omdat het authentieke zelf niet in beeld komt. De winst lijkt te zitten in de ‘onkwetsbaarheid’. Want we weten namelijk niet hoe wél te verbinden…
En dus lopen we het risico dat we ‘blijven hangen’. In het niet-vervullende werk, de niet-vervullende relatie, het niet-vervullend leven an sich. En da s jammer…
De oplossing zit niet ver verscholen… namelijk in het authentiek en kwetsbaar durven zijn 
Enkel wanneer alles er mag zijn en getoond wordt, met risico op afwijzing, enkel dan is er werkelijke, diepgaande verbinding mogelijk… 
Openen is de boodschap. Het risico op afwijzing nemen, ontdekken dat de authentieke zelven misschien helemaal niet bij elkaar passen, je pijn durven voelen en leren hanteren… dat inhoudt dat je je hele wezen kan leven, in al zijn licht én schaduw… als jij ervoor kiest. En dat is een winst voor alles en iedereen in én rondom jou 
There’s so much beauty in the heart of the beast 